Przemęczany

Przemęczany, pow. proszowicki, woj. małopolskie, w 1910 r. odkryto tu przypadkowo, podczas pogłębiania fundamentów w dworze, grób szkieletowy, na głęb. 2,5-2,9 m. Zmarły, wzrostu 1,8 m, spoczywał na wznak (fot. 1.), z głową skierowaną na płn.; jego czaszka była zdeformowana w sposób charakterystyczny dla koczowników; dokładniejszych badań antrop. nie przeprowadzono. Wyposażenie (fot. 1.): 2 sprzączki sr. z owalną, pogrubioną ramą; złoty kolczyk, typowy dla kulturowego środowiska →huńskiego ; wąski saks – forma charakterystyczna dla →Hunów   i →ludów germańskich  pozostających pod ich wpływem; naczynie gliniane, lepione ręcznie; przynależność do zespołu innego naczynia, odkrytego na wyższym poziomie, budzi wątpliwości (z wyposażenia zachowały się sprzączki i kolczyk: zbiory Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie). Chronologia: faza D.

BK

Literatura: M. Wawrzeniecki, Grób szkieletowy z V-VIII wieku po Chrystusie we wsi Przemęczanach, "Materyały Antropologiczno-Archeologiczne i Etnograficzne" XII, 1912, s. 50-51, ryc. 7, tabl. XVIII; K. Godłowski, Das „Fürstengrab” des 5. Jhs. und der „Fürstensitz” in Jakuszowice in Südpolen, [w:]: F. Vallet, M. Kazanski (red.), La noblesse romaine et les chefs Barbares du IIIe au VIIe siécle, Paris 1995, s. 161-162, ryc. 12–13; B. Anke, Studien zur reiternomadischen Kultur des 4. bis 5. Jahrhunderts. Teil 1–2, Beitrage zur Ur- und Fruhgeschichte Mitteleuropas 8, Weissbach 1998, s. 106, tabl. 139:1-5.

• pełna rozdzielczość

  Fot. 1. Przemęczany - wybór zabytków (Wawrzeniecki 1912).