Dziobowate okucie pasa

Dziobowate okucie pasa, wykonane najczęściej z br. okucia końca rzemienia w formie płytki o haczykowatym zarysie i daszkowatym lub płaskim przekroju (fot. 1-2.). Bardzo często są one zdobione ornamentyką rytą lub stempelkową nawiązującą do →stylu Sösdala-Untersiebenbrunn.

Okucia te należą do zabytków typowych dla późnego OWR (ok. 300/310-375 po Chr.) i wczesnego →OWL (ok. 375-480 po Chr.). Najliczniej występują one w →kulturze wielbarskiej  i w kulturze Dollkeim-Kovrovo, znane są one także z →kultury przeworskiej  oraz pojedynczo z innych obszarów środkowo i północnoeuropejskiego →Barbaricum (mapa 1.). Zabytki te występują zazwyczaj w kontekście elementów stroju, jako okucia końca pasa.

MP

Literatura: A. Bitner-Wróblewska, From Samland to Rogaland. East-West connections in the Baltic basin during the Early Migration Period, Warszawa 2001; M.-J. Brather, Zwei bronzene Riemenzungen der Völkerwanderungszeit aus dem östlichen Brandenbrug, Jahrbuch für Bodendenkmalpflege in Mecklenburg-Vorpommern, t. 51, 2004, s. 375-396; B. Niezabitowska, Herulowie, [w:] A. Kokowski (red.) Wandalowie – strażnicy bursztynowego szlaku, Lublin-Warszawa 2004, s. 271-274; R. Prochowicz Znalezisko dziobowatego okucia pasa z Przeradowa, pow. Makowski, Wiadomości Archeologiczne t. LVII, 2004-2005, s. 73-79; R. Madyda-Legutko, Studia nad zróżnicowaniem metalowych części pasów w kulturze przeworskiej. Okucia końca pasa, Kraków 2011.

• pełna rozdzielczość

  Fot. 1. Przykład okucia dziobowatego z cmentarzyska w Ulowie, pow. tomaszowski (B. Niezabitowska 2004).

• pełna rozdzielczość

  Fot. 2. Przykład okucia dziobowatego z cmentarzyska w Ulowie, pow. tomaszowski (B. Niezabitowska 2004).

• pełna rozdzielczość

  Mapa 1. Występowanie okuć dziobowatych na terenie Europy (R. Madyda-Legutko 2011).