Okres Wędrówek Ludów
w dorzeczu Odry i Wisły

Jesteś tutaj: Strona główna / Thesaurus / Zabytki / Fibula tarczowata

Fibula tarczowata

Fibula tarczowata (Scheibenfibel, disc brooch), ozdoba stroju charakterystyczna dla późnego →OWL i okresu merowińskiego w Skandynawii, Europie zachodniej i środkowej, na obszarach naddunajskich (fot. 1-2.); także na ziemiach bałtyjskich (→ grupa Olsztyńska - fot. 3. → grupa Elbląska , Sambia). Okrągła, zdobiona tarczka, zapięcie na ogół o konstrukcji kuszowatej mocowane od spodu; także egzemplarze o konstrukcji zawiaskowej. Grupa ozdób bardzo zróżnicowana morfologicznie; tarczka niekiedy zaopatrzona w półkoliste wypustki na krawędzi. Zwykle z guzkiem pośrodku, czasem wykładana sr., wytłaczaną blaszką, zdobiona almandynami, filigranem lub tauszowaniem. Często zdobiona stempelkami i wytłaczanymi guzkami. Ornament tworzy rozbudowane kompozycje i pokrywa całą powierzchnię fibuli.

AB-W

Literatura: K. Høilund Nielsen, Zur Chronologie der jüngeren germanischen Eisenzeit auf Bornholm. Untersuchungen zu Schmuckgarnituren, “Acta Archaeologica” 1987, s. 63-63, 72-73; U. Koch, Das alamanisch-fränkische Gräberfeld bei Pleidelsheim, Stuttgart 2001, s. 164-166; K. Vielitz, Granatscheibenfibeln der Merowingerzeit, Montagnac 2003; G. Graenert, Merowingerzeitliche Filigranscheibenfibeln westlich des Rheins, Europe médiévale 7, Montagnac 2007.